Nais kong pag-aralan natin ang isang kabanata sa Ebanghelyo ni Juan at hayaan natin ang Banal na Espiritu ang mangusap sa bawat isa sa atin sapagkat sa ganang akin, ako’y walang kakayahan na icommunicate sa inyo ng wagas ang mga Salita ng Panginoon. Pinamagatan ko itong “Ang mga taong malapit kay Hesus”. Nais kong magbigay ng pangunahing panananalita pagkatapos ay talakayin ang ilang mga tauhan ng John chapter 11. Isa sa mga malimit nating makalimutan sa panahon natin ay dahil sa dakilang pagibig natin kay Hesus at dahil sa ating pagbibigay diin sa kung sino Siya at kung ano ang ginawa Niya, hindi natin napagwawari na iniaangat natin Siya sa isang angkop na pedestal ng pagka-Dios at pagka-may walang hanggan, na makatuwiran naman, ngunit sapagkat malimit natin gawin yon, nakakalimutan natin ang kapantay na katotohanan na si Hesus ay katulad din natin na isang tao. Tunay na napakahirap na magsalita tungkol sa Kanya bilang Dios sa walang hanggan at mangusap tungkol sa Kanya bilang isang tao na katulad natin sa isang paraan na makabuluhan para sa atin. Alam ninyo, ‘the early church they tended to lift Jesus up so high that they ignored his humanity. and one of the early church heresies was to assert the deity of Christ without his humanity; you probably know it as Gnosticism’. Sa ating kapanahunan naman ngayon, ay mapapansin natin na karamihan sa mga nagaangkin na si sila ay Kristiyano, binibigyan nila ng diin ang pagka-tao ni Kristo ngunit ngunit minemenos naman ang Kanyang pagka-Dios. Yong mga pelikulang ‘Jesus Christ Superstar’ at ‘Godspell’ ay mga pagtatangka ng ating kultura na bigyan ng diin ang pagka-tao ni Hesus at hindi binibigyan ng karampatang halaga ang Kanyang pagka-Dios. Alin man s dalawang ito ay mali, sapagkat ang Panginoong Hesus ay tunay na Dios at tunay na tao. Sa hapong ito, nais kong talakayin ang tungkol sa kanyang pagka-tao. Taong katulad natin na nagsesepilyo ng ngipin, naghihinuko, lubhang napagod sa kalalakad kaya’t napaupo na lamang sa tabi ng balon sa John 4. Palagay ko kung may Jollibee nung araw, malamang kumain din Siya ng hamburger kasama ng kanyang mga kabarkada. Siya ay tunay na tao. Batid Niya ang pait, sakit, ligaya na idinudulot sa atin ng ating pagkatao. Talos Niya ang limitasyon ng pagka-tao. Batid Niya ang pagkahilig sa kasamaan nito. At alam nyo ba ang dahilan kung bakit napakasarap na malaman na si Hesus ay katulad natin, ay sapagkat nauunawaan Niya ang buong saklaw ng ating mga emosyon. Batid Niya ang lahat ng sirkumstansya na nararanasan ng tao, at iniibig Nya tayo sa gitna ng ating mga kahinaan. Siya ay lumakad dito sa mundog ating nilalakaran. Alam nyo, isa pang bagay na ginagawa natin bagama’t maganda ang ating motibo, ay ginagawa nating ‘super heroes’ ang mga tauhan sa Biblia. Wala namang ‘super man’ at ‘super woman’, wala ring ‘lone ranger sa Biblia. Silang lahat ay mga pangkaraniwang tao katulad natin. Wala namang mga henyo sa mga pinili ni Hesus na maging alagad Niya. Walang namang ‘Albert Einstein’ na na naging alagad si Hesus, o’ kasing yaman ni ‘Henry Sy’. Ang Kanyang piniling mga alagad ay dalawang mangingisda, isang kurakot na BIR, isang rebelde, isang nanganglakal, lahat sila ordinaryong tao lamang sa lansangan ng Jerusalem. Alam nyo kung bakit napakahalaga sa akin na pinili ni Hesus ang mga pangkaraniwang tao? – ay sapagkat ganoon din tayo – ordinaryong tao. Sila ay pinili ni Hesus at inibig sila sa gitna ng kanilang mga suliranin. At ako ay nagagalak sapagkat ang sinasabi sa akin nito, ay iniibig ka ni Hesus sa gitna ng iyong mga suliranin. At ang mga suliranin ng mga tao sa Biblia ay hindi kakaiba. Ito ay suliranin ng buong sangkatauhan, at batid Nya ito, pamilyar Sya sa lahat ng mga pasakit at problema ng sanlibutan, ngunit iniibig pa rin Nya tayo. Alam nyo po, kung tayo ay nabuhay sa kapanahunan ni Hesus at nasaksihan ang lahat ng himala na Kanyang ginawa, at nakinig sa lahat ng Kanyang mga turo sa loob ng 3 taon, marahil ay hindi naman nagkakaiba o’ katangi-tangi ang naging kaugnayan ni Hesus sa mga taong naging malapit sa Kanya kung ihahambing sa maaring naging kaugnayan natin sa Kanya kung tayo ay nabuhay sa kapanahunan Nya. Sapagkat ang problema ng tao sa kanyang sarili ay hindi naman nagbabago. Problema nila noong araw, problema din natin ngayon. Sa ganitong diwa, nais kong pag-aralan natin ang mga tauhan sa John 11. Kung babasahin ninyo ang buong Ebanghelyo ni Juan, mapapansin ninyo na sa bawat kabanata ng aklat na ito, ang pagka-Dios ng Panginoong Hesus ang binibigyan ng diin. Paulit-ulit ang bawat kabanata sa pagtatanghal kay Hesus sa dako ng lubos na pagka-Dios. At ito ay totoo. At ang chapter 11 ay ang tinatawag na “I am the Resurrection and the Life” chapter. ‘O, what a chapter for the power of Jesus the Son over all of human frailty’. Nais kung talakayin ito sa ibang paraan sapagkat dito, bagamat Sya ay tinatanghal bilang Panginoon at Dios, mapapansin din natin ang iba’t ibang tao sa kanilang pakikipagugnayan sa Kanya, at ito ang nais kong gawin ngayon hapon – pag-aralan ang iba’t-ibang tao na nakipagugnayan sa Kanya sa patungkol sa kamangha-manghang himala ng pagbabangon mula sa mga patay. Matutunghayan natin dito si Hesus na mayroong mga espesyal na mga kaibigan. ‘Does that bother you? Jesus having a very special circle of friends? The Son of God Incarnate having special friends? Well Jesus was just like you and me, there’s nothing wrong with that’. Mapapansin natin na 3 sa Kanyang mga alagad ang malimit na nakamalas ng mga espesyal na himala at nakapakinig ng mga espesyal na katotohanan, at nanalangin na kasama si Hesus sa hardin ng Gethsemane. Ang tatlong alagad na ito ay walang iba kundi si Peter, John and James. Dito, Si Hesus ay meron [pang isang espesyal na barkada. Isang pamilya na inibig Niyang lubos – Sina Lazarus, Mary at Martha. Sa kanilang bahay malimit na tumutuloy si Hesus tuwing may kapistahan sa kanilang lugar sa Bethany, 2 milya ang layo sa Herusalem. Maaaring magtaka kayo Itong 3 ito ay minsan lamang nabanggit sa ‘synoptic gospels’. Sa Luke 10:38-44 ay nabanggit ang isang pangyayari tungkol kay Hesus noong pumunta Siya sa bahay ng 3 ito upang sumalo sa kanilang hapunan. Nagsumbong kay Hesus si Martha tungkol sa kapatid niyang si Mary na hindi tumutulong sa kanya sa paghahanda, at pinagsabihan siya Ni Hesus na tungkol sa kahalagahan ng mga espirituwal na bagay kaysa materyal. Ngayon ito ang buong ‘background’, nang marinig ni Hesus ang balita na may karamdaman si Lazarus, ngunit naghintay Siya ng 2 araw upang dalawin si Lazarus. Kung titingan nyo ang verses 33-38, ito’y nagsasabi sa atin tungkol sa ating Panginoong Hesus na lubha kong naibigan. Tatlong pagkakataon, sinabi na si Hesus ay lubhang nalungkot sa pagdadalamhati ni Mary at Martha. Hindi Siya nalungkot sa pagkamatay ni Lazarus, sapagkat sinadya Niya na magpaliban upang mahayag ang kapangyarihan ng Dios sa pamamagitan ng pangyayaring ito. Ngunit Siya ay lubhang nalungkot noong makita Niya na nag-iiyakan at nagdadalamhati ang 2 dalaga na ito. Siya ay umiyak kasama ni Mary at Martha. ‘This is the shortest verse in the Bible, “Jesus wept” (John 11:35)’. Patuloy Siyang nakiramay sa kanilang pagdadalamhati hanggang sa libingan ni Lazarus. Nais kong sabihin sa inyo na kapag ako ay nasasaktan at may matinding suliranin ako’y lubos na nagagalak na malaman na si Hesus ay lumuluha na kasama ko. Mayroong pagkakataon sa buhay natin wala na tayong magawa kundi magpatirapa sa trono ng Dios upang umiyak ng umiyak, at isang kagalakan na sa paanan ng Dios na ating pinagbubuhusan ng dalamhati ay nakikiramay Siya sa atin ng lubusan. Nagagalak ang aking puso na malaman na si Hesus ay mayroong emosyon na katulad nating mga tao. Nararamdaman Niya ang ating nararamdaman, at alam Niya kung ano ang aking nararamdaman maging sa oras ng kaligayahan o sa kalungkutan. Ako ay nagagalak si Hesus ay dumalo sa pagdiriwang sa mga kasalan at mga kapistahan. Ako’y nagagalak na malaman na Siya ay umiiyak sa mga libing, sapagkat alam ko na nauunawaan Niya ang mga emosyon ng isang tao. Nais ko ring sabihin sa inyo na ang Kanyang espesyal na kaugnayan kay Lazarus at ang Kanyang emosyon ng pakikiramay kay Mary at Martha ay hindi naging balakid upang tuparin ang kalooban ng Dios. Ang ibig mo bang sabihin kalooban ng Dios ang pagkamatay ni Lazarus? Ako’y lubos na naniniwala na ito ay totoo. Kung babasahin mo ang verse 4 iyon ang sinasabi doon. Ang ibig mo bang sabihin, kapagka kung minsan, ang kamatayan ng isang tao at pagdalamhati ng mga iniwan nito ay kalooban ng Dios? Kung babalikan ninyo ang mga naunang chapters sa John ay matutunghayan ninyo ang isang lalaking isinilang na bulag, at sinabi ni Hesus na ito’y hindi kasalanan ng kanyang mga magulang kundi ito’y nangyari upang ang Dios ay maluwalhati. Ang ibig mo bang sabihin mayroong layunin ang pagiging bulag sa loob ng 38 taon ng taong iyon? Kung ating wawariin ang ganitong mga pangyayari ay isang hiwaga ng buhay ng tao. Walang makakapagbigay ng tumpak na dahilan kung bakit nangyayari ang mga ganito ngunit ito ang masasabi ko, ang mga modernong katuruan na napapanood natin sa telebisyon at nababasa sa mga libro na nagsasabi na ayaw ng Dios sa sino man ay magkasakit at magdusa at dumanas ng pagdalamhati ay isang maling paniniwala. ‘It’s a modern heresy’, sapagkat hindi ganoon ang aking nakikita sa buhay ni Hesus, hindi ko rin yan nakikita sa buhay ng Kanyang mga alagad. At dito sa John 11, si Lazarus ay nagkasakit at namatay para sa kaluwalhatian ng Dios. Hindi ko yan mapaliwanag, ngunit ang alam ko ito ay isang katotohanan. Hindi natin alam kung ano ang kanyang naging karamdaman ngunit ang sakit na ito ay kumitil sa kanyang buhay sa loob lamang ng maikling panahon. Tila siya ay naghirap sa sakit na yaon ng ilang linggo bago siya namatay at ang kanyang mga kamag-anak ay nagtiis na nakikitang naghihirap si Lazarus habang si Hesus ay nagpaliban ng ilang araw upang damayan sila hanggang siya ay mamatay. Sana nauunawaan ko ang lahat ng mga ito. Marahil mas mauunawaan natin ito kung tatanungin natin mismo ang Panginoong Hesus. Alam ninyo ako’y nagagalak na ang mga alagad ni Hesus, sila na nakaranas na makapakinig ng mga turo ni Hesus, napag-masdan kung paano pinatahimik ni Hesus ang bagyo, pabangunin ang patay, pagalingin ang mga ketongin, nakita ang lahat ng Kanyang mga gawa, ngunit kapag nangusap sa kanila ang Panginoon, ay hindi nila lubhang naunawaan. Ako’y nagagalak hindi nila maunawaan si Hesus, sapagkat hindi lang ako ang may mababaw ng pang-unawa. Kaya’t pagsapit ko sa langit at sinabi sa akin ng Panginoon “Jun, hindi mo nauunawaan”. Ok lang po Panginoon sapagkat hindi ako nag-iisa. Madalas kapag nagaaral ako ng Biblia, ako’y nagsisikap na maunawaan ang aking binabasa, ngunit hindi ko pa rin maunawaan, hindi ko pa rin maunawaan. Alam ninyo mayroong ugali ang mga alagad ni Hesus na malimit din nating gawin. Malimit nilang ‘nililiteral’ ang mga pangungusap sa kanila ng Panginoon. Magsasalit si Hesus ng pasagisag at sasabihin nila “Ah ang ibig mo ba sabihin Panginoon natutulog lamang si Lazarus?” ‘Of course Lazarus was really dead. We do it all the time, we take Him too literally’. Paulit-ulit na namimisunderstand nila si Hesus, tingnan nyo ang verse eight at verse 12. Isa pang bagay nanamangha ako ng labis ay ang himala na iyon ay para sa kanila at hindi para kay Lazarus. Tingnan nyo ang verse 15: “Para sa inyong kapakanan, mabuting wala ako roon, upang kayo’y sumampalataya. Gayunman, puntahan natin siya.” Sila ay naniwala ngunit kinailangan pa na palakasin ang kanilang pananampalataya. Kaya’t sinabi ni Hesus, pababangunin ko si Lazarus. Ginawa Niya ito hindi para sa kay Mary at Martha na nananangis, mayroong dalawang grupo dito sa chapter 11 na nakinabang sa himala na ito. Ang himala na ito ay ginawa para sa alagad ni Hesus at para sa mga Hudyong hindi naniniwala kay Hesus. Si Lazarus ay isa lamang paraan upang si Hesus ay maluwalhati. Itong himala na ito ay hindi pagpapala kay Lazarus. Ngayon, tingnan natin ang verse 16. Sinabi ni Tomas, na tinatawag na kambal, sa kapwa niya mga alagad, “Pumunta rin tayo upang mamatay na kasama niya.” Ano ba ang sinasabi ni Tomas dito? Kung babasain ninyo ang konteksto sa naunang mga talata, nang sinabi ni Hesus na kinakailangan na sila ay bumalik sa Judea, sumagot ang Kanyang mga alagad, “Panginoon tinangka ng mga tao doon na patayin ka at batuhin ka, bakit nais mo na bumalik doon upang batuhin?” Pagkatapos nangaral na sa kanila ang Panginoon tungkol sa liwanag at paglakad habang may liwanag pa. Ang talagang sinasbi nila kay Hesus “Gusto mo ba talagang bumalik doon at mamatay?” Ngayon, ano ba palayaw ni Tomas? Hindi ba’t ‘The doubting Thomas’ ang tawag natin sa kanya?. Sa John 20, si Tomas na lumakad na kasama ni Hesus, napakinggan ang lahat ng mga hula tungkol sa kamatayan ni Hesus, noong namatay at nabuhay na maguli si Hesus, nagpakita si Hesus sa kanyang mga alagad, ngunit wala roon si Tomas, sinabi ni Tomas, “maliban na isuot ko ang aking mga daliri sa Kanyang tagiliran at butas sa Kanyang mga kamay, ay hindi ako maniniwala.” Siempre, nagpakita uli si Hesus nung sumunnod na linggo at pinagawa Nya kay Tomas ang isuot ang daliri nito sa Kanyang mga sugat. Kaya’t si Tomas ay tinawag na ‘the Doubting Tomas’. Alam nyo kung babasahin nyo ang John 14, marahil si Pedro nagkaroon ng laryngitis, hindi natin siya narinig na nagsalita, ngunit si Tomas nagsalita kay Hesus at nagsabing “Hindi ko alam kung saan Ka patutungo”, Dito sinabi ni Hesus ang dakilang pangugusap na “I Am the Way the Truth, and the Life” bilang sagot sa pagdududa ni Tomas. Alam nyo ako’y nagagalak sa mga taong nagtatanong ng hayagan sa Dios, sapagkat kadalasan sila ang nagdudulot ng pagpapala para sa kanilang sarili at para sa iba. Sapagkat ipapakita at aakayin sila ng Dios sa katotohanan sa gitna ng kanilang pagdududa. Tinatawag nating Tomas ‘the doubter’ itong tao na ito, ngunit tingnan nyo ang vs 16, Si Tomas ang nagsabi sa kapwa nyang alagad na papapaslangin si Hesus sa Judea kaya’t “Pumunta rin tayo upang mamatay na kasama niya.” ‘Does that sound like a doubter to you? Thomas is a strange paradox of faith, and courage, and hope, and fortitude, and doubt, and fear, and despair, and despondency, and frustration, and so are you and so am I’. ‘I’m so glad Tomas the doubter came out in the Bible. The Bible presents men, warts and all because all men have warts, spiritually speaking of course’. Hindi ba’t ganoon talaga ang buhay natin? Hindi ba’t mayroong araw na pakiramdam mo na tila napakalakas mo, committed, so spirit-filled? Hind ba’t mayroon din namang mga araw ng pagdududa at pag-alinlangan na tinatanong natin ang Dios kung minsan “baka naman nagkakamali Ka Panginoon”? Ito ang mga alagad ni Hesus, mga ordinaryong tao na katulad natin. Ngayon, itong si Lazarus, wala tayong sapat na pagkaalam tungkol sa taong ito. Malamang siya ay isang tanyag na Hudyo sa kanyang kapanahunan, sapagkat maraming dumalo sa kanyang libing at nakiramay sa kanyang 2 kapatid. Hindi natin siya kilala ng lubos ngunit ang kamangh-mangha ay mayroong ‘divine purpose’ ang kanyang pagkakasakit at pagkamatay. Sana ay maunawaan ko ng lubos ang katalagahan ng Dios, ang kasamaan, ang pagdurusa at paghihirap. Sabihin ko man sa inyo, malamang hindi ninyo ako paniniwalaan. Ngunit ako’y naniniwala, ayon sa nababasa ko sa Biblia, ang Dios nagdudulot ng kabutihan out of evil, at liwanag mula sa dadiliman, at kaayusan mula sa kaguluhan. At ito’y patuloy na ginagawa ng Dios, bagama’t sinasabi sa Biblia na minahal ni Hesus si Lazarus, ay kinasangkapan pa rin ng Dios ang pagkamatay ni lazarus, at namatay si Lazarus na hindi nya alam kung bakit. Hindi ba’t parang may pagkakahawig sa buhay ni Job. Sinabi ni Job sa Dios, “bagama’t ako’y Iyong pinaslang, paglilingkuran pa rin kita. Naranasan nyo na ba ang ganitong sirkumstansya sa inyong buhay? Hindi natin maipaliwanag ngunit alam natin na ito’y totoo. Ngayon sa verse 21, Sinabi ni Marta kay Jesus, “Panginoon, kung narito ka lang, hindi po sana namatay ang aking kapatid.” Itong si Marta ang hindi masyadong espiritual, ngunit pansinin ninyo si Mary ganoon din ang sinabi kay Hesus, lumuhod siya sa paanan nito at nagsabi, “Panginoon, kung narito ka lang, hindi po sana namatay ang aking kapatid.” Hindi nyo na napansin na mayroong tila paninisi sa tono ng kanilang salita kay Hesus? “Panginoon, nasaan ka nung kailangan ka namin. Hindi ba’t mga kaibigan mo kami? Pinatuloy ka namin sa aming tahanan. Sinamba Ka namin, nagtiwala kami sa Iyo. Bakit mo pinahintulutan na mangyari sa amin ito?” Have you ever felt like that? Naalala ko ang propetang si Jeremias, na kilala bilang “the weeping prophet” noong sinabi sa kanya ng Dios na hindi siya uubrang mag-asawa, sinabihan siya na ang lahat ng kanyang dala dala ay ang mensahe ng paghatol, na nagsabi sa kanya na kailangan iwan niya ang kanyang pamilya at mga kaibigan. Isang araw sinabihan niya ang Panginoon na tila baga isang ilog sa ilang na hindi niya alam kung may tubig. Hindi ba’t kalapastanganan sa Panginoon na hindi tapat at pagdudahan Siya? Palagay ko mas nais ng Dios ang karangalan ng pagdududa o pag-aalinlangan kaysa sa huwad na kabanalan. Mayroong mga araw na hindi ko gusto ang ginagawa ng Dios sa aking buhay, ngunit palagay ko pinapahalagahan Niya kapag sinasabi ko sa Kanya ito ng harapan, katulad ni Mary at Martha na walang takot na sabihan si Hesus, “nasaan Ka ng kailangan Ka namin”? Normal lamang sa isang tao na magdamdam sa Dios sa mga hapdi at kirot na nararanasan niya sa buhay, at palagay ko hindi nagagalit ang Dios kapag tapat nating ibinubuhos sa Kanya ang ating mga nararamdaman. Hindi pinagalitan ni Hesus si Mary at martha, sa gitna ng tila bagang walang panananampalataya sa Kanya. Alam ni Hesus na ang kanilang sama ng loob sa Kanya ay karapat dapat lamang. Ang pagdadalamhati ay normal lamang sa tao. Siya ay pumasok sa dalamhati ng 2 taong ito. Siya ay naki-isa sa kanilang hapdi ng pagdurusa. At palagay ko natupad ni Hesus ang kanyang layunin sa pamamagitan ng pagpapahintulot na mangyari ang mga bagay na sa paningin ng tao ay dagok sa kanilang buhay. Palagay ko sa gitna ng mga bagay na ito, naipamalas ni Mary at Martha ang dakilang pananampalataya kay Hesus at kailansabay naipakita nila ang matinding kabiguan kay Hesus at dahil sa kanilang ginawa, ako’y kumportable sabihin kay Hesus, Panginoon kung naririto ka lamang hindi mangyayari sa akin ito. Panginoon kung minahal mo lamang ako ng tapat hindi ako magkakaganito. Ang lahat ng pighati at pasakit sa buhay ng isang Kristiyano ay kabalintunaan sa pagkakakilala natin sa Dios ng pagibig, ngunit ang katotohanan niyan ay nangyayari ang mga bagay na yan sapagkat iniibig tayo ni Hesus. He cares for us! Ang susunod na grupo ng mga tao na nais kong talakayin ay ang mga kaibigang Hudyo na nabanggit sa verse 19. Alam nyo po sa kultura ng mga Hudyo kung nais ninyong ipakita ang inyong katapatan sa pakikiramay sa mga namatayan, ay magsasama kayo ng tagatugtog ng plauta o dili kaya naman uupa kayo ng ‘professional mourners’. Alam nyo po ang Jewish funerals ay kakaiba, sapagkat ito’y maingay. Ang maririnig ninyo ay mga iyak at pagtaghoy na ubod lakas. Kung nakapanood na kayo ng mga Jewish funerals sa TV, alam nyo ang aking sinasabi. Isipin nyo noong ibinalita ni Martha kay Mary na dumating si Hesus at dali daling lumabas ng bahay, sinundan sya ng mga taong ito sa pag-aakalang pupunta sya sa libingan ni Lazarus upang manangis. Nahabag si Hesus hindi lamang para kay Martha at Mary, kundi pati sa mga taong ito na nakikiramay sa dalawa. Sa verse 42 sinabi ni Hesus: “Alam kong lagi mo Akong pinakikinggan, ngunit sinabi ko ito para sa mga taong nakatayo rito, upang sila’y maniwala na isinugo mo Ako.” Pagkasabi niya nito, sumigaw Siya nang malakas, “Lazaro, lumabas ka!” Alam nyo, hindi naman talaga dapat sumigaw si Hesus ng ganon. Uubra naman na ibulong nya ito, at mangyayari nga. Ngunit kinailangang gawin Niya yon para sa kapakinabangan ng mga Hudyong di naniniwala sa Kanya. Sa palagay ko, ito’y napakahalaga sapagkat, bagamat Si Hesus, Dios Anak na nagkatawang-tao na mismo ang nagpamalas ng kamangha-manghang himala na ito, hindi pa rin naniwala ang lahat. Kalahati lamang ang nangagsisampalataya at kalahati ang lumayas upang ireport si Hesus sa mga autoridad sa bintang na gumagawa ng kaguluhan. Alam ninyo sa ating panahon, tuwing ipapangaral natin si Hesus at ang Kanyang alok ng kaligtasan, nagkakaroon palagi ng pagkakahati-hati sa mga tao. Malimit akong namamangha, andito si Hesus nangangaral ng kapatawaran ng Dios sa kasalanan, buhay na walang hanggan, at ang pananahan ng Banal na Espiritu sa pamamagitan ng isang simpleng pagtiwala sa Kanya at sa Kanyang ginawang sakripisyo sa Krus. Kung hindi ka magtitiwala sa Kanya, aniya, mayroong walang hanggang paghihiwalay, walang liwanag, at walang kaligayahan, at alam ninyo kung saan ako namamangha kapag ibinabahagi ko ang ebanghelyo ng biyaya, ang ebanghelyo ng childlike faith, at ang pag-ibig ng Dios sa Panginoong Hesus? Alam nyo kung saan ako nagugulumihanan ng higit sa lahat ng bagay? Hindi sa mga taong nangagsisisampalataya. Kundi sa mga taong tumatanggi sa harap ng mga himala na ipinapamalas ng Dios. Ang pangatlong grupo ng tao na ating pag-aaralan ay ang mga escriba, Pariseo, at mga Sadduceo. Itong mga tao na ito na bihasa sa Matandang Tipan. Batid nila ang mga hula, alam nila ang mga katotohanan tungkol sa Mesias. Batid nila na Si Jesus ay nangusap at gumawa ng may kapangyarihan; nangaral sa mga dukha, at nag-buhay sa mga patay, at marami pang himala. Nagpagaling sa mga bulag; ang lahat ng mga ito ay hula tungkol sa Mesias sa Matandang Tipan, ngunit dahil sa kanilang hidwang paniniwala, sadya nilang tinanggihan ang mga nakita ng kanilang mga mata. Nangyayari din ba sa atin yan kapagka-minsan? Alam na alam natin na gagawin ng Dios ang lahat ng mabuti sa atin, ngunit kapag naghimala na sa atin ang Panginoon, hindi tayo makapaniwala? Si Caiaphas ay kabilang sa grupong ito – katuwa-tuwa nangusap si Caiaphas ng isang hula sa Matandang Tipan, nang sinabi niya na “mas mabuting mamatay ang isang tao kaysa ang buong bansa ang mamatay”. Hindi ba’t tunay na si Hesus ay mamamatay para sa buong sangkatauhan ngunit ito’y lingid sa kanilang kaalaman. Hindi ba kakatuwa, ginagamit ng Dios ang bibig ng Kanyang mga kaaway upang ipahayag ang kanyang katotohanan? Nais kong sabihin sa inyo na darating ang isang araw, gagamitin ng Dios ang bawat bibig upang purihin ang Kanyang Anak. Ginamit nga Niya Si Caiaphas dito upang ipahayag ang katotohanan tungkol kay Hesus. Alam nyo kung ano ang ‘impact’ nito sa akin? Na hindi na ako magkakaroon ng ‘guilty feelings’ kapagka kung minsan ay pinagdududahan ko ang Dios; kung minsan naiisip ko baka ako’y naloko lamang ng aking nabasa sa Biblia kapag hindi ko maipaliwanag sa aking sarili ang kasamaan ng pagpaslang sa isang 84 anyos na matandang babaeng Kristiyano, o dili kaya ang pag-rape sa isang sanggol na babae? Alam ko nakakaranas din kayo ng pagdududa sa Dios. Bakit hinahayaan ng Dios mangyari ang mga kabuktutan sa mundo? Ang napakaraming inosenteng bata sa Ethiopia na namamamatay sa gutom, bakit pinapayagan ito mangyari ng isang Dios ng pagibig? Paano ito tutugma sa turo ng Biblia tungkol sa kabutihan ng Dios? Paano ako mabubuhay sa ganitong kabalintunaan? Kapagdaka’y nagsisisi ako sa aking sarili na naiisip ang ganyang mga katanungan at pagdududa. Ako’y nagagalak na malaman na kilala ako ni Hesus sa aking pagdududa at pananampalataya, kalakasan at kahinahaan. Iniibig Nya ako sa kung ano ako. Ako’y nagagalak na malaman na nauunawaan ni Hesus na tayo’y galing lamang sa alabok – mahina. ‘That is what gives me encouragement, more than anything else. He loves me, He cares for me despite my frailties as a human being. He knows, because He is one of us!’

Marahil ang Santiago (James) 3:13 ay isang bahagi sa buong Biblia na tuwirang nagpapahayag tungkol sa dila ng tao. Mayroon tayong matandang kasabihan, “Siyang kakaunti lamang ang salita, ay matalino” at ako’y kinakabahan para sa aking sarili. Nangaral si Santiago tungkol sa dila sa unang bahagi ng kanyang aklat, hanggang sa huling bahagi ng Santiago. At kahanga-hanga ang kanyang paraan sa pag talakay sa salita ng tao, na ito’y kanyang iniuugnay sa mga salita ng Panginoong Hesus. kayo’y magugulat sa mga ilang bagay na sinabi ni Hesus tungkol sa pangungusap ng tao (human speech). Kung inyong babalikan ang chapter 1 verse 19, na ang wika’y “…ang bawat tao ay dapat na maging mabilis sa pakikinig, marahan sa pagsasalita,…” – Dito nagsimulang talakayin ni Santiago ang patungkol sa tema ng dila ng tao, at doon sa verse 26 tila ang himatong ay ang mga mananampalataya nang sinabi niya, “Kung (first class conditional statement, assumed to be true) inaakala ng sinuman na siya’y relihiyoso, subalit hindi pinipigil ang kanyang dila, kundi dinadaya ang kanyang puso, ang relihiyon ng taong iyon ay walang kabuluhan”. Pagkatapos nama’y sa chapter 2:13, aniya’y, “Ano ang pakinabang mga kapatid ko, kung sinasabi ng sinuman na siya’y may pananampalataya, ngunit walang mga gawa? Maililigtas ba siya ng kanyang pananampalataya?” – wari bagang ito’y tungkol sa taong hindi nakikita sa kanyang buhay ang kanyang ipinapangaral. At pagkatapos sa chapter 3, tila baga tayong lahat ay pinatatamaan dito ni Santiago. Tayong lahat. Ang pangungusap ng tao katulad ng kanyang mga gawa ay tila isang durungawan sa puso ng taong yaon. Makabagbag-damdaming inusal ito ni Hesus sa Mark 7, kung saan sinabi Niyang, “Walang anumang nasa labas ng tao na pagpasok sa kanya ay nakapagpaparumi sa kanya kundi ang mga bagay na lumalabas sa tao ang nakapagpaparumi sa tao”. – ibinubunyag natin ang ating tunay na karakter sa pamamagitan ng ating mga pangungusap. Ang ating dila ay uubrang maging napakalaking pagpapala sa pamamagitan ng pag-awit ng mga himno. O, how wonderful, it just moves us as it stirs us; the teaching of the Bible, and the preaching of sermons. I think of the Reformation period – the power of Martin Luther’s sermons. And sermons have changed the course of history. Sa aking buhay, nasaksihan ko na sa maraming pagkakataon kung papaanong sa loob lamang ng 30 segundo ay wasakin ng dila ng tao ang isang bagay itinaguyod ng Dios sa maraming taon. Totoo ang winika ni Martin Luther, aniya’y ang dila ng tao’y madalas na madulas sapagkat ito’y nasa basang lugar. At batid ng Dios na sa aking pagtalakay tungkol sa dila ng tao ngayong hapon, ako’y kasangkot dito. Ang panalangin ko ay tulungan tayo ng Dios na sa pamamgitan ng aking mga pangugusap ay makilala ng husto ng mga tao ang nga bagay tungkol sa ating Tagapagligtas. Sa hapong ito, tatalakayin natin ang verses 1 through 12, ngunit sinasabi ko sa inyo ito’y magiging makirot para sa ating lahat. Tila kakaiba ang panimula ng kabanata na ito, na kung saan sinasabi, “Mga kapatid ko, huwag maging guro ang marami sa inyo, …” – hindi nga ba kakaibang pambungad na pananalita? Ano kaya ang nasa likuran nito at tila sinasabi sa atin na opopop hwag padalos dalos kung gusto mong maging mangangaral. Tila mayroong 2 posibleng pinanggagalingan ito, at hindi ko tiyak ko alin sa 2 ito: Una sa 1 Corinthians 14:26-40, dapat nating maunawaan na ang iglesia ng unang siglo ay hindi pa organisado. Ang mga mananampalataya ay wala pang kaayusan sa kanilang pagtitipon; mayroong tumatayo at biglang aawit, mayroon din naman biglang magsasalita sa ibang wika at sinasapawan ang umaawit. Kagilagilalas ang mga pangyayari at ang lahat ay tila nais na magsalita, at sa puntong ito nagwika si Pablo, “Mga kapatid lagyan natin ito ng kaunting kaayusan, Ganire and dapat natin gawin…”. Malamang ito ang pagnanasa ng iglesia ng unang siglo na maipamalas ang bagong kalayaan kanilang naranasan na masabi nila ang mga bagay na nagawa ng Dios para sa kanila. Na napakaraming mga mananampalataya ang biglang nagnais na magsimulang magturo nang hindi pa naman sila handa sa gawain nayaon. Kaya’t maaaring ito ang background nitong verse 1. Ang pangalawang posibleng background marahil, ay sa isang iglap hinangad ng lahat na maging isang guro o’ rabbi dahil sa taglay nitong karangalan ng pagiging isang guro o’ rabbi. Kakatuwa, ang wika’y “…huwag maging guro ang marami sa inyo,…” – it’s a special construction that means to stop an act already in process. They were acting like teachers. They were all trying to teach. Wala namang masama sa pagtuturo, sa katunayan ito’y isang kahanga-hangang gawain. Ito’y nabanggit sa 1 Corithians 12:28 bilang isa sa mga kaloob na espiritual, at ito’y nauugnay sa gawain ng isang pastor. Nabanggit din ito sa Ephesians 4 at sa 1 Timothy 3, kaya’t ito’y isang kahanga-hangang bagay. Ngunit, bakit sinasaway ni Santiago ang mga tao na magturo? Dahil, “yamang nalalaman nating hahatulan tayo ng mas mahigpit”. Ibinilang ni Santiago ang kanyang sarili sa kategoryang yaon. Gayundin si Pablo bilang isa guro, propeta at apostol ay ibinilang ang kanyang sarila sa kategoryang yaon na hahatulan, at hahatulan ng mahigpit kaysa sa ibang tao. Minsan mayroong nagwika ang lahat daw ng mga sermon at mga Bible teaching lessons ay susuriing maigi ng Dios kung mga ito ba’y tumpak na mga doktrina. Palagay ko mayroong iba’t ibang baytang o antas sa langit man o sa impiyerno. Ito’y hindi malinaw na turo sa Biblia anupa’t ang pinakamalinaw marahil ay sa larangan nitong “stricter judgment” o sa hahatulan ng mas mahigpit. Ano ba ang ibig kong sabihin sa hahatulan ng mas mahigpit? Nais kong tunghayan ang ilang mga talata sapagkat wari ko’y hindi tayo komportable sa doktrinang ito na mayroong iba’t ibang antas impiyerno at antas ng langit. Unahin natin ang impiyerno, Puntahan natin ang Matthew 10:15; bagama’t hindi naman tahasan at malinaw na itinuro dito, tila mayroong paghango sa katuruang ito, “Katotohanang sinasabi ko sa inyo, higit pang mapapagtiisan sa araw ng paghuhukom ang mga lupain ng Sodoma at Gomorra, kaysa bayang iyon.” Okay? so mayroong tila allusion o paghango sa bagay na yaon. Ngayon tunghayan naman natin ang Matthew 18:6, ang wika’y, “Datapuwa’t sinomang magbigay ng ikatitisod sa isa sa maliliit na ito na nagsisisampalataya sa akin, ay may pakikinabangin pa siya kung bitinan ang kaniyang leeg ng isang malaking batong gilingan, at siya’y ilubog sa kalaliman ng dagat.” – nawawari nyo yung uri ng dagdag na paghatol sa taong yaon? Tunghayan naman natin ang Luke 12 simula sa 42. Ito’y isang talinghaga patungkol sa mga alipin na pinagkatiwalaan sa iba’t ibang mga bagay ng kanilang amo, ngunit ang lundo nito ay sa verses 47 at 48 basahin natin: At yaong aliping nakaaalam ng kalooban ng kaniyang panginoon, at hindi naghanda, at hindi gumawa ng alinsunod sa kaniyang kalooban ay papaluin ng marami; Luk 12:48 “Datapuwa’t ang hindi nakaaalam, at gumawa ng mga bagay na karapatdapat sa mga palo, ay papaluin ng kaunti. At sa sinomang binigyan ng marami ay marami ang hihingin sa kaniya: at sa sinomang pinagkatiwalaan ng marami ay lalo nang marami ang hihingin sa kaniya.” – ito’y isang matinding katotohanan. Ngayon naman buksan natin sa Luke 20:7: “Na sinasakmal nila ang mga bahay ng mga babaing balo, at sa pagpakunwaring banal ay nanalangin ng mahaba: ang mga ito’y tatanggap ng lalong malaking kahatulan.” Yung huling bahagi ng talata na nagsasabing yung mga escribang mapangibabaw ang siyang tatanggap ng mas mabigat na paghatol. Batay sa mga talatang ating binasa, bagamat aaminin ko na walang malinaw na turo ang Biblia ukol dito, nais kong ibalangkas sa inyo ang nasa aking isipan batay sa allusions o paghango sa mga talata na ito at marami pang iba. Palagay ko kung titingnan natin ang mga antas ng paghatol ay maaaring ganito: Yaong mayroong malinaw na pagkaalam sa Ebanghelyo ay mas higit na responsable kaysa sa mga taong hindi nakapakinig ng Ebanghelyo ni Hesus, bagama’t silay nasa ilalim pa rin ng paghatol. 2 uri ang kanilang kaalaman: Natural revelation, na kung saan ang katotohanan ng Dios ay nahahayag sa pamamagitan ng kalikasan (cf. Romans chapter 1). Pangalawa’y ang Dios nahahayag sa pamamagitan ng inner moral sense o’ budhi ng tao. Palagay ko ang Pilipinas ay hahatulan ng mas mabigat, sapagkat palagay ko laganap na sa ating bansa ang pagpapahayag ng Ebanghelyo, at upang ito’y itakwil ng ating mga kababayan ay lalong mas mabigat na paghatol ang kanilang tatamuhin. Ngayon, tungkol naman sa mga antas ng langit – talakayin natin yan ng matulin na matulin. Kung ako’y inyong dadalhin sa isang ballet, at makakita ako ng mga lalaking may suot na makikipot na leotards at tatalon talon sa tanghalan, nakakalungkot lang talaga kasi hindi ko talaga mauunawaan. Ngunit kung dadalhin ninyo sa ballet ang isang tao na nagsasayaw ng ballet, nakakaunawa ng mga kahulugan ng mga movements ng ballet sa opera, nauunawaan nila ang musika, nauunawaan nila ang kagandahan ng kaugnay mga sayaw ng ballet, they will appreciate that much. I would say that all of us that are Christians are going to have our cups filled. Now I think we’re going to have different sized cups, but if I know that you have a bigger cup than mine, I will be ticked for eternity. What i am saying is those who have served the Lord here on earth are going to have a greater capacity to appreciate the joys of heaven. So in that sense there are degrees, but in the sense of being completely maximized I think there are not degrees, but beyond that wE can’t go because the Bible is really silent. Ako’y lubhang nagaalala bilang isang mangangaral, ako’y tatayo sa harapan ng Dios at magsusulit ng bawat salita na aking binibigkas sa harapan ng pulpito. Kaya’t kung ikaw ay magsasalita para sa Dios mabuting manalangin, magsisi, at magaral, at maghanda ng lubusan. Ngayon kung papansinin natin, nagsisimula ang pagpapaalala sa mga guro, ngunit sa paglaon ay sumasaklaw sa lahat ng mananampalataya. Ito’y hindi lamang responsibilidad ng mga guro kundi responsibilidad din ng lahat ng mananampalataya, na tayo’y magsipagingat hindi lamang sa gawi ng ang pangungusap kundi pati na rin sa nilalaman nito. Tunghayan natin ang verse 2: “Sapagkat tayong lahat ay natitisod…” ito ay isang imperfect tense sa Greek na ang ibig sabihim ay continual action in past times, at ang salitang ’tisod’ ginagamit sa konseptong kasalanan. Lahat tayo’y nagkakasala sa pamamagitan ng ating mga dila. Nakakasakit tayo ng damdamin ng tao. Ngayon, kung ito’y totoo, palagay ko masasabi natin na isa ito sa maraming mga talata sa Biblia na nagpapatunay na ang lahat ng tao ay nagkasala, at maaaring ito’y maging kagulat-gulat sa inyo ngunit ang konsepto natin tungkol sa ‘original sin’ na sa pamamagitan nin Adan lahat ng tao ay nagkasala, at pinipil ng lahat ng tao na magkasala ng personal, na ito’y natatanging doktrinang Kristiyano, sapagkat ang mga Jewish rabbis ay hindi naniniwala sa original sin. Ang sinasabi nila’y mayroong 2 umuudyok sa budhi ng tao, ang yetser hara at yetzer hatov, the bad impulse and the good impulse. Anila’y mayroong 2 uri ng aso sa puso ng tao. isang maitim at isang maputi, at kung sino ang malimit mong pakainin ay ang siyang mas lubhang lumalaki. Kaya’t kung ang kasalanan ay ipataw man sa ating indibiduwal na pagpili o’ sa kay Adan, ang katotohanan ay lahat ng tao nagkasala at kapos sa kaluwalhatian ng Dios. Palagay ko lahat tayo ay tanggap naman natin ang lahat ay nagkasala, lahat tayo’y nagkakamali, nakakasakit tayo ng damdamin ng tao sa pamamagitan ng ating mga dila, mali ang nawiwika nating mga salita, kapagka kung minsan tayo’y hindi nagiging pagpapala sa ating kapuwa, masasabi nating totoo na walang taong sakdal (matured). Kaya’t sinasabi ni Santiago na yamang walang sakdal sa atin, maaari naman siguro ingatan natin ng maigi ang pangangaral at pangungusap, because the man who slips less hurts people less. Malimit kong sinasabi sa inyo na kayo’y ingatan ng Panginoon sa tuwing ako’y mangangaral sa inyo. Inaamin ko mayroong akong kamalian sa aking theology. Alam ko na marami akong maraming opinyon sa lahat ng bagay sa Biblia, ang aking panalangin ay ingatan kayo ng Panginoon sa maling aral na nanggggaling sa aking sarili, at bigyang diin ng Panginoon sa inyong puso at isipan ang mga wagas at dalisay na katurran ng Dios. Palagay ko dapat nating mapagtanto na lahat tay’y nagkakamali, at sinasabi ni Santiago na makikila natin ang isang matured Christian sa pamammagitan ng kung papaano siya mangusap. Ito’y isang bagay na nakakagitla. At tunay na masidhi ang pangaral ni Hesus patungkol sa salita ng tao, at nais kong ipakita sa inyo. Balikan natin ang Matthew 12:36 at pakinggan nyo kung ano ang sinasabi ni Hesus tungkol sa ating salita (Parang nais ko ng manahimik na lang palagi), “Subalit sinasabi ko sa inyo, na sa araw ng paghuhukom ay pananagutan ng mga tao ang bawat salita na binigkas na walang ingat.”Tingnan nyo ang verse 37, “Sapagkat sa pamamagitan ng iyong mga salita ay pawawalang-sala ka at sa pamamagitan ng iyong salita ay mahahatulan ka.” Bukasan naman natin ang Matthew 15:11, ito yung parallel verse ng Mark 7:15, “Hindi ang pumapasok sa bibig ang nagpaparumi sa tao, kundi ang lumalabas sa bibig ang nagpaparumi”. At kung lumaktaw tayo sa verses 18 at 19, ang kabuoan niyaon, “Sapagkat nagmumula sa puso ang masasamang pag-iisip, pagpatay, pangangalunya, pakikiapid, pagnanakaw, pagsaksi sa kasinungalingan, at paglapastangan. Ito ang mga bagay na nagpaparumi sa tao; ngunit ang kumain nang hindi naghuhugas ng mga kamay ay hindi nagpaparumi sa tao.” – kaya sa palagay ko bagamat and ating mga dila ay napakaliit na bahagi ng ating katawan, ito’y sumasalamin sa ating mga puso. Ang pagiging sakdal o matured sa wikang ingles ay mayroong pagkakahulugan “fully equipped” o ganap na handa o hinog na. Para bang yung mga 45-day old chickens na uubra ng maging friers, at ang tanda na kapag kontrolad om ang iyong salita, ito’y isang ebidensya na kontrolado mo ang iyong sarili, na siyang isa sa bunga ng Espiritu. If you can control your speech, it’s an evidence that you have self-control. Tingnan natin ang verse 3, ito’y isang first class conditional statement (assumed to be true), gagamit si Santiago ng 3 halimbawa, kabayo, barko, at ningas ng apoy, at ito ang pangunahing bagay na sasabihin niya. Isang bagay na kasingliit ng preno ng kabayo ngunit kinokontrol ang buong kabayo; isang bagay na kasingliit ng timon kontrolado ng piloto ang buong barko; at isang bagay na kasingliit lamang ng ningas ng apoy ay uubrang tumopok sa malawak na gubat, ay gayundin naman ang isang bagay na kasingliit lamang ng ating dila ay ubra nating gamitin sa gawain ng Panginoon. Linangin natin ito; naglalagay tayo ng preno sa bibig ng kabayo upang marendahan natin ang kanilang buong katawan.Tingnan natin ang malalaking barko noong unang panahon, bagama’t malaki at tinatangay ng malalakas na hangin, ngunit sila’y nagigiya ng piloto sa pamamagitan lamang ng isang maliit na timon, ganun din naman ang ating dila, napakaliit bahagi ng ating katawan ngunit nagyayabang ng malalaking bagay. Ang dila ng tao ay nakapagganyak ng tao na makipagdigma, nakapagganyak nang tao na magtayo ng mga bansa, nakapagganyak sa maraming tao na magtiwala kay Kristo, at marami pang kamangha-manghang kakayahan makapagganyak ang ating dila sa positibong paraan. Ngunit sa kabilang banda, ang dila din naman natin ay uubrang magamit sa negatibong paraan. Palibhasa’y ang ating dila ay hambog at mapanira, katulad ng isang maliit na ningas ng apoy ay makakapagpaliyab sa buong kagubatan, tupukin ang lahat, tuyot na dahon man o buhay na mga puno. Ganyan ang ating dilang mapanira. At ang wika sa verse 6, “ang dila’y isang apoy. Ang dila na kasama ng ating mga sangkap ay isang sanlibutan ng kasamaan. Dinudungisan nito ang buong katawan, at sinusunog ang pag-inog ng kalikasan, at ito mismo ay sinusunog ng impiyerno.”Anong ibig sabihin nito sanlibutan ng kasamaan? Batay sa konteksto ng ating talata, 2 bagay lamang: una ang ating dila raw wari baga’y kumakatawan sa lahat ng kasamaan sa buong mundo. Pangalawa’y ibinubunyag ng ating dila ang niloloob ng ating puso, ito’y isang kapahayagan ng kasamaan sa kalooban ng tao. Sinasabi dito na uubrang wasakin ng ating dila ang ating buhay mismo. Mayroon ding kapangyarihan ang atin dila magwasak ng mga bagay hindi lamang sa pangkasalukuyan kundi pati na rin ang mga darating na salinlahi. Mayroon tayong kapangyarihan pagpalain ang tao sa pamamagitan ng ating dila, ngunit mayroon din tayong kapangyarihan lumuray at magwasak sa tao sa pamamagitan ng ating dila. Verse 7, “Sapagkat ang bawat uri ng mga hayop at mga ibon, ng mga hayop na gumagapang at mga nilalang sa dagat ay mapapaamo at napapaamo na ng tao,…”Mangyari pa ito’y isang eksaherasyon (overstatement), sapagkat wala namang turuang isda. Mayroong turuang elepante, turuang leon, at turuang tigre, ngunit ang sinasabi lamang nito’y binigyan ng Dios ang tao ng kapamahalaan at kapangyarihan sa lahat ng hayop. Natuturuan nating lubha ang mababangis na hayop, ngunit hindi natin maturuan ang ating dila. Hindi natin makontrol ang ating mga salita. God help us! Tayo’y inilagay sa poder ng kapangyarihan sa buong mundo, ngunit hidni natin masupil ang ating mga dila. Ang ating dila’y sadyang masama. At sa verse 8, “subalit ang dila ay hindi napapaamo ng tao, isang hindi napipigilang kasamaang punô ng lasong nakamamatay.” – ang salitang ginamit dito’y patungkol sa dila ng isang ulupong na labas masok. Batid nyo ba na ang pang-amoy ng mga ulupong ay ang kanilang mga dila? At yun ang dahilan kung bakit iyo’y labas masok, at makita mo lamang ang dila ng ahas ika’y lybhang masisindak. O napakatinding paghahalintulad ang ginagamit ni Santiago; puno ng lasong nakamamatay. Sa pamamagitan ng ating dila pinupuri natin ang Dios, at sa pamamagitan din nito sinusumpa natin ang taong nilikha sa wangis at anyo ng Dios. O anong kabalintunaan! Sa tuwing binabasa ko ito, naaalala ko ang 1 John 4:20, “Kung sinasabi ng sinuman, “Iniibig ko ang Diyos,” at napopoot sa kanyang kapatid, siya ay sinungaling; sapagkat ang hindi umiibig sa kanyang kapatid na kanyang nakikita, ay hindi maaaring umibig sa Diyos na hindi niya nakita.” Hindi ko maubos maisip, tayong mga anak ng Dios sa tuwing nagtitipon tayo, umaawit ng mga kahanga-hangan himno ng pananampalataya, nagbabasa ng Salita ng Panginoon, at manalangin sa Dios, kapagdaka’y pipihit at maninira ng kapwa Kristiyano sa pamamagitan ng mga salita laban sa kanila. Gossip is nothing more than putting someone on trial without them having a chance to defend themselves. Mga pasaring, mga komentong mapanira sa kapwa, sinasabi ko sa inyo lubhang napakahirap mangyari na lumabas sa isang bibig ang pagpapala at pagtutungayaw. Ang pagtutungayaw ay yaong hangarin mo na may masamang mangyari sa iyong kapwa. Ang sinasabi ni Santiago’y, imposible nating purihin ang Dios at sumpain ang ating kapwa. Ngunit nakakalungkot, maraming tao ang gumagawa nito, sapagkat hinati nila ang buhay sa ‘secular’ at sa ‘sacred’, at wala silang nakikitang problema dito. Basta gumawa tayo ng mabuti tuwing Linggo, masigasig sa iglesia, nagtuturo sa Sunday school, umaawit tayo ng mga himno, kaya’t hindi mahalaga kung ano ang pinaggagagawa natin Lunes hanggang Biyernes. Ganyan ba tayong mga anak ng Dios? I think gossip is the unique sin of the church. I think criticism is the unique sin of the church, and I think we’re all guilty of it! Beware! Our tongue lives in a wet place, it is prone to slip! – 

(basahin 2 Cor. 9:1-15) Ako’y naniniwala na ang susi sa lahat ng pagbibigay-espiritual ay ang biyaya ng Dios. Pinakadakila ang pagbibigay ng Dios sa atin ng ibinigay Niya ang Kanyang Anak bago pa man tayo humingi ng anomang bagay sa Kanya, anupa’t kinakailangan na ito’y tanggapin sa pamamagitan ng pananampalataya at pagsisisi. Wala tayong paguusapan tungkol sa pagbibigay kung ito’y hindi magsisimula sa di-karapatdapat at di-mineritong biyaya ng Dios. Ang tamang pagbibigay ng Kristiyano ay ang umaapaw na pasasalamat at utang-na-loob sa Dios, at ang anumang dahilan o’ motibo ay hindi angkop. GRACE IS THE GIFT OF GOD, AND GIVING IS THE RESULT. Ang chapters 8 at 9 ng 2 Corinthians ay magka-ugnay na mga kabanata na tuwirang nagpapahayag tungkol sa ating mahalagang tungkulin bilang mga katiwala ng Panginoon. Nararapat po nating maunawaan kung sino tayo sa ganang Kanya. Hindi tayo may-ari. Tayo’y pawang katiwala lamang at hindi may-ari. Hindi natin pag-aari ang ating mga buhay. Hindi natin pag-aari ang ating mga anak. Hindi natin pag-aari ang ating kinabukasan. At hindi natin pag-aari ang mga tinatangkilik. Tayo’y mga katiwala ng biyaya ng Dios. Ang isang mananampalataya, bilang binanal ni Kristo ay bahagi ng malaking kalipunan ng mga mananampalataya – bahagi ng pamilya ng Dios. At bilang mga anak ng Dios nararapat tayo na maging handa sa magkasamang paglahok (koinonia) sa gawain ng pagbibigay para sa gawain ng iglesia. “Ang naghahasik nang bahagya ay mag-aani rin nang bahagya, at ang naghahasik nang sagana ay mag-aani rin nang sagana” Tila ito’y hango sa Proverbs 11:24-25 at 19:17. Malimit din na ipinangaral ni Hesus ang prinsipiyong ito ng paghahasik sa Luke 6:38. Ang paghahasik ay isang pangkaraniwang talinghaga sa Bagong Tipan at ito’y makikita nyo sa Gal. 6:7, mababasa ninyo ito sa Matthew 13. Ang ibig sabihin lamang nito ay kapag tayo’y nagtanim, nagpunla ng buto ng halaman, ito’y magbubunga ng mas marami pang mga buto o’ dili kaya naman kapag tayo ay nangangaral ng isang katotohanan, ito ay magbubunga ng mas malawak na katotohanan. Sa kontekstong ito, kung magbibigay tayo sa Dios nang kung ano ang nasa iyong pagtatangkilik, itoy pararamihin ng Dios, at pasasaganahin Niya sa iba, at pati na rin sa atin. Ang mga pagpapalang ito ay hindi lamang material na bagay kundi pati na rin mga espiritual na bagay. “Ang bawat isa ay magbigay ayon sa ipinasiya ng kanyang puso, hindi mabigat sa kalooban, o dala ng pangangailangan, sapagkat iniibig ng Diyos ang nagbibigay na masaya.” – tila ito ay hango sa Proverbs 22:9. Ang sinasabi nito ay hindi lamang tunay na iniibig ng Dios ang kusang-loob na mga handog, kundi iniibig din Niya ang malaya, boluntaryo, at masayahin na pagbibigay ng ating mga kaloob. Sinasabi ko sa inyo, kung posible na magbigay hanggang sumakit, mas lalong posible na magbigay hanggang ito ay maging isa sa mga dakilang kagalakan ng ating pagsamba sa Dios. Marami na akong napakinggan sermon kung saan ang pakinabang ang motibo ng pagbibigay. Wala namang masama dito, ngunit kung ang pakinabang ang nagiging panguhaing motibo ng iyong pagbibigay, sinisira mo ang tunay na diwa ng pagbibigay ng isang Kristiyano. Totoo na ibinabalik ng Dios ng isang-daang ulit yaong ating kaloob, ngunit ang layunin ng kasagaan na yaon ay hindi para sa personal na kagalakan at personal na gamit ng mga biyaya nayaon. Nais kong sabihin sa inyo na ang kagalakan ng pagbibigay ay walang kaugnayan sa kung ano ang mapapakinabangan natin, kundi ang ating kagalakan ay may kaugnayan sa katotohanan na tayo ay bahagi ng Kaharian ng Dios. “At kaya ng Diyos na pasaganain ang lahat ng biyaya sa inyo, upang sa pagkakaroon ninyo ng sapat sa lahat ng bagay ay palagi kayong sumagana sa bawat mabuting gawa.” – Isa sa mga pagpapakilala sa ating Dios ay Siya ang Dios na May-kaya sa lahat. Basahin ninyo ang Romans 16:25; Ephesians 3:20; at Jude 24-25. Hindi ba kayo nagagalak na magbigay sa isang Dios na may-kaya, kahit na hindi kayo magbigay? Pinaguusapan natin dito ay ang Kanyang biyaya at ang Kanyang pagbubunsod ng bawat pagpapalang espiritual na sumagana sa inyo ng sa gayon sa tuwina’y sa bawat pagkakataon kayo ay magkaroon ng buong kasapatan at umapaw sa bawat mabubuting gawa. Ang salitang kasapatan sa Griyego ay may kahulugan na self-contentment. Philippians 4:11 – “sapagkat aking natutunan ang masiyahan sa anumang kalagayang aking kinaroroonan.” Tingnan nyo rin ang 1 Timothy 6:6. Ang Dios ang nagbibigay sa atin ng bawat bagay, anupa’t walang bagay tayong maibabalik sa Dios na siyang naibigay nang una sa atin. Imposible tayong magbigay sa Dios. Tayo’y mga katiwala lamang ng mga bagay na naibigay na sa atin. Hindi natin maibabalik ang anumang bagay na hindi na naibigay sa atin, kaya’t ako’y nababagabag sa karamihan ng mga Kristiyano ngayon na nag-aakala na kapag naibigay na nila ang kanilang ikapo, natapos na ang kanilang obligasyon, at magagamit na nila ang nalabing 9/10 sa kanilang sariling kalayawan. Ang ating buong pagkatao at lahat ng kung ano meron tayo ay pag-aari ng Dios. Wag po natin kalilimutan yan. Harinawa’y ang ating pagbibigay ay hindi nasusukat sa por siyento, nawa’y ang ating attitude ay boluntaryong paghahandong ng ating mga sarili, higit pa sa ating kakayahan, higit pa sa ikapo, pagbibigay ng may kagalakan. Ipagkakaloob ng Dios ang kasaganaan upang ikaw ay makapagbigay din para sa kabutihan ng iba. Hindi ibig sabihin na payayamanin ka ng Dios upang lustayin mo sa kalayawan, upang magkaroon ka ng mas malaking bahay, mas maraming kotse, at gawin ang sariling gusto. Ako’y naniniwala na pagkakalooban ng Dios ng mas higit pa ang taong mapagkakatiwalaan Niya sa pag-iingat ng mga kayamanan ng Dios. Gagamitin Niyang alulod ang taong yaon upang dumaloy sa pamamagitan ng taong yaon ang kasaganaan para sa gawain ng Dios at para mga anak ng Dios. Naghahanap ang Dios ng daluyan ng Kanyang pagpapala para sa pagpapalaganap ng Ebanghelyo sa buong mundo. Mas matimbang sa Dios ang saloobin (attitude) ng ating pagbibigay kaysa sa halaga ng ating kaloob. Palagay ko nais ng Dios na ang lahat ng kanyang mga anak ay magbigay, ngunit ang saloobin natin ang mas mahalag sa Kanya. Basahin ninyo ang Mark 12:41-44 tungkol sa pagbibigay ng babaeng balo. Ang ating pagbibigay ay magsisilbing patotoo sa mundong nahulog sa kasalanan patungkol sa ating pagtitiwala sa mga pangako Ng Dios at sa Kanyang mga nagawa sa pamamagitan ng Kanyang Anak. Ito ay magiging bukas na kapahayagan ng pagibig na sa gitna ng kahirapan at paguusig ay bukal sa loob ang pagbibigay ng may kagalakan. Ang pagpapahayag ng Ebanghelyo ay mabibigyan ng daan sa pamamagitan ng ating pagbibigay ng maluwat. Ang modelo ng ating pagbibigay ay ang pagbibigay mismo ni Hesus, na bagamat Siya’y mayaman, Siya’y naging maralita na iniwan Niya ang kaluwalhatian ng langit upang maging isang hamak na lingkod upang makamtan natin ang Kanyang kayamanan. Ang tunay na pagbibigay ay ang pagbibigay ng Dios ng Kanyang kaloob sa atin – si Hesu-Kristo. “Sapagkat gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan na ibinigay niya ang kanyang tanging Anak, upang ang sinumang sa kanya’y sumampalataya ay huwag mapahamak kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan.” We ought to give like Jesus gave – sacrificially. We ought to give according to our means and beyond. We ought to give not only of our time and talents and possessions, but we ought to give of ourself. As Jesus came for the joy set before Him, we ought to give for what our gifts are going to do not for our glory but for the glory of God. As Jesus focused all that He did to the glory of the father, we ought to focus all that we do for the glory of the Son.

In contrast to what majority of people think, that the Prophet Elijah was a mighty prophet of God, that he was a mighty miracle worker, and we somehow have managed to wrap Elijah in a mantle of supernaturalism that makes him seem to be someone unapproachable, someone who belongs to a different league, but that is not how the New Testament remembers him. The Word of God does not say that Elijah was a mighty prophet of God. It does not say that Elijah was mighty worker of miracles. It says, “Elijah was a man of like passion as we are. And he prayed earnestly…” (James 5:17). He was cut out of the same bulk of human cloth. He had problems. He had fears. He had perplexity. He had doubts. He had frustration. He even had a bout of depression, but he prayed! He prayed with earnestness and expectancy. Elijah was a man of prayer. At the outset of his narrative, we learn that he prayed that it might not rain, and there came a severe drought in the land of Israel for 3 years and 6 months. Prayer preceded his encounter with King Ahab. We notice that in Mt. Carmel, it was prayer that brought down the descending fire. It was also prayer that brought the descending flood ending the drought in the land. I think the most distinct characteristic of Elijah’s prayer life which the Spirit of God wants to weave into our experience is the earnestness of his prayer life. While the LORD promised Elijah that He would send rain (1 Kings 18:1), yet Elijah went up to Mt. Carmel, and cast himself down upon the earth and put his face between his knees and prayed. God promised to send rain. They why pray? Because Elijah knew existentially that prayer is the hands of faith that translate promise into performance. God not only ordains the end, but He also ordains the means. It is not a question of coming to a reluctant God in an attempt to persuade Him to do what He really does not want to do in the first place. It is a matter of coming to God with a consciousness that we are dependent individuals. You see, prayer is the realization that your need is not partial, Its total. It is the realization that when we try, we fail, but when we trust, God acts. The Christian life is not a matter of trying, it is a matter of trusting. It is a recognition that the believing life is not difficult – in fact, it is impossible apart from supernatural intervention.